VERPLAATST naar 28 januari
JODYMOON – Firestone (2021)
Firestone markeert het 15-jarig bestaan van Jodymoon. Met dit nieuwe album en de gelijknamige tour, keert Jodymoon terug naar de kern: Digna Janssen en Johan Smeets, toetsen, gitaar, percussie en zang. Het Maastrichtse singer-songwriter duo had vóór corona al het plan om een echte duo-plaat te maken, een die het live gevoel weerspiegelt.
De strijkers, op de laatste vier albums een wezenlijk onderdeel van de Jodymoon sound, zijn verdwenen. Hun samenspel wordt op Firestone overgenomen door de vocals van Digna en Johan. Minder is meer, ook hier. Niet eerder domineerde hun zang zo, als op deze nieuwe Jodymoon plaat. De harmonieën komen beter tot hun recht dan ooit en Digna klinkt urgenter en dynamischer, ze gaat hoger en harder, maar ook zachter en gevoeliger. Johan herontdekt de elektrische gitaar, op In
Another Time en Bad Tattoo speelt hij zelfs bugel, het instrument dat hij als scholier leerde spelen.
‘We hebben ervoor willen waken’, zegt Digna, ‘om de songs te veel te polijsten of strak te trekken. We hebben de tijd genomen. Het speelplezier stond voorop.’ ‘Je moet vertrouwen op wat uit jezelf komt’, vult Johan aan, ‘zonder opzichtig op zoek te gaan naar een ‘stijl’. Wat is dat trouwens, stijl, meer dan een laagje plastic dat je ergens overheen giet? Wil je niet liever meteen de binnenkant zien? Juist daarom
blijven we trouw aan datgene waar we van houden: de akoestische gitaar bijvoorbeeld, en vocale harmonieën.’
Het nieuwe, inmiddels zevende Jodymoon-album bevat songs over de nalatenschap van Donald Trump en andere egotrippende golddiggers (‘you’re cold as stone/ but burn like fire’ in de titelsong Firestone), over teruggevonden brieven van een verre vriendin aan Digna’s moeder (‘just go and come what may/dancing
with your old boots on/taking turns changing ways’ in Old Boots) over vastlopen in de de noodzaak je liefde te verklaren (‘you’re my all my main and everything/but I am stuck like an anchor in a bad tattoo’ in Bad Tattoo), over het zelfvertrouwen om te gaan waar het leven je brengt (‘used to taking care of destinations within/while reading the signs tattooed on her skin’ in het breekbare I Know a Girl), over de
vraag wat als dingen anders zouden zijn gegaan (‘maybe it would have all worked out’ in In Another Time), over een verbroken relatie (‘oh you love and lie’ in Find my Horizon) of over verliezen maar niet vergeten (‘I’ll be the one to set the story straight somehow’ in het intieme verstilde Still the Light Shines).
‘Ons uitgangspunt’, besluiten Digna en Johan, ‘was dat we op de plaat willen klinken zoals we ook live gaan spelen, als een duo met gitaren, toetsen, de ritmisch stuwende voet van Johan (maat 45) en meerstemmige zang. We wilden per se geen band sound, maar wel tempo, energie en catchy melodieën. Het mag vrolijk, emotioneel, intiem, uitbundig zijn – zolang het ook gevoelig is, en ritmisch.
Sommige nummers verraden door de improvisaties en de vrijheid in frasering onze jazz-achtergrond, daarmee kleuren we onze popsongs in’.